Hoe wordt de wil van het volk gemanifesteerd en gedefinieerd?
In een democratische samenleving wordt de wil van het volk uitgedrukt door het kiesrecht en bepaald door zijn gekozen vertegenwoordigers. Over het algemeen wordt er onder verstaan een besluit bij gewone meerderheid, of de helft-plus-een wint de stemming.
Maar onze politieke realiteit is niet zo eenvoudig.
Ons meerpartijenstelsel, hoewel bedoeld om democratischer te zijn omdat het het aantal kandidaat-keuzes vergroot, ondermijnt ironisch genoeg de heerschappij van de meerderheid.Burgemeester Isko: Alles te winnen, alles te verliezen Vervreemde bedgenoten? Wat scheelt Filippijns onderwijs?
Een gewone meerderheid is moeilijk te vinden omdat de stemmen verspreid zijn. Al onze presidenten die volgens de Grondwet van 1987 zijn gekozen, zijn presidenten van meerdere partijen: Fidel V. Ramos kreeg 23,58 procent van de stemmen; Joseph Estrada, 39,86 procent; Gloria Macapagal Arroyo, 39,99 procent; Benigno Aquino III, 42,08 procent; en Rodrigo Duterte, 39,01 procent. Het meerpartijenstelsel vereist een coalitieregering, maar moedigt ook turncoatism aan. Niet dat politieke principes er toe doen in een samenleving als de onze, waar de minister van Justitie verklaart dat drugsdealers en afhankelijke personen geen deel uitmaken van de mensheid, of waar je kunt worden gewurgd in het hoofdkwartier van de Filippijnse Nationale Politie.
Ons leiderschap wordt gekozen door het grootste blok dat op hem of haar heeft gestemd, niet door de meerderheid. Hoewel dit systeem consensus heeft bereikt, neemt de uitdrukking van de wil van het volk af. De kracht van het blok wordt zelfs benadrukt wanneer we blokstemmen zoals de Iglesia ni Cristo doet.
Maar nogmaals, er is geen perfect systeem. Zelfs die van 's werelds grootste democratie, de Verenigde Staten, dwarsboomt af en toe de wil van het volk. Het Amerikaanse systeem probeert een eerlijke vertegenwoordiging van de verschillende staten te handhaven door een kiescollege stemmen (in het algemeen) te laten toewijzen op basis van het al dan niet winnen van een presidentskandidaat in die bepaalde staat. In twee recente gevallen - Al Gore in 2000 en Hillary Clinton in 2016 - verloren populaire stemwinnaars in het kiescollege.
Er wordt wel eens gezegd dat er te veel politiek is in ons land. Dat is er echt, want er zijn om de drie jaar nationale verkiezingen, om nog maar te zwijgen van verschillende andere peilingen, zoals barangay- en ARMM-verkiezingen tussendoor. Toegegeven, er zijn economische voordelen, aangezien bekend is dat verkiezingsuitgaven de economie stimuleren. Maar verkiezingen leiden erg af van het bedrijf, dat een sterkere economie opbouwt en gezondere, gelukkigere mensen ontwikkelt. Politiek is op zoek naar macht en daarom conflictinducerend en ontwrichtend.
We zijn ons er niet eens meer van bewust dat de verkiezingsoefening geacht wordt de doelen van de democratie te dienen. We zijn niet eens gediend met een echte wisseling van de wacht, aangezien veel electieve posities in veel plaatsen worden gedomineerd door de dynastie die aan de macht is, waarbij een familielid welke functie dan ook op een bepaald moment bekleedt, om vervolgens af te staan aan een ander familielid wanneer zijn of haar termijn afloopt als hij of zij doorgaat naar een andere keuzepositie. Deze kluchtige verkiezingen geven ons de illusie van keuze, terwijl het in feite gewoon dure oefeningen zijn die precies dezelfde mensen of familieleden aan de macht houden.
Onze stem kan echt nuttig zijn als deze niet alleen wordt gebruikt bij de verkiezing van functionarissen, maar ook bij het uiten van voorkeuren over nationale kwesties. Hoewel we informele online-enquêtes en openbare hoorzittingen hebben, zou er een eenvoudiger mechanisme moeten zijn dat is geïnstitutionaliseerd en dat profiteert van de snelheid en het bereik van sociale media. Geregistreerde kiezers kunnen beveiligde accounts hebben die vergelijkbaar zijn met die van online bankieren om de geloofwaardigheid van de online resultaten te garanderen.
Online peiling zal ook zorgen voor meer overleg en meer introspectie. Uit een recent onderzoek bleek bijvoorbeeld dat 84 procent van de respondenten onze beweringen in de West-Filippijnse Zee wil doorzetten, in tegenstelling tot het terugtrappen van de regering-Duterte in deze kwestie. Online peilingen kunnen ons helpen onze nationale bestemming in kaart te brengen in plaats van alleen te vertrouwen op de besluitvorming van pluralistische presidenten.
Roderick Toledo is freelance communicatieprojectmanager.